Dag 10: Pieken en dalen

Route: Jokkmokk - Borgvattnet

Afstand: 545km

Tijd: 9:30 - 23:40

Daglicht: 9:30 - 15:15

Temperatuur: -6 / 0

Jokkmokk: een theemok waar koffie in zit, is een typisch Scandinavisch dorpje met leuk gekleurde huisjes, gekleurde kerk en een vette laag sneeuw, welke grotendeels afgelopen nacht is gevallen. 

Rond half 10 was ook het daglicht wedergekeerd en zijn we via de supermarkt, met ons clubje op pad gegaan. Hier naast een lunch even het beruchte blik ‘Surströmming’ gekocht voor een challenge die we nog moeten aftikken. 

Via Kerstboom-county zijn we onze weg gaan vervolgen. Dit was echt een gevalletje ‘door de kerstbomen het kerstbos niet meer zien’. De tour verliep soepeltjes tot de Brownies vol in de ankers gingen! Door sneeuw en ijs dat aan onze wielen en remmen was gevroren, hadden wij een iets langere remweg en konden de Lupo ternauwernood langs de Brownies prikken. Ja hoor, weer van die achterlijke beesten met een gewei op het hoofd; rendieren! Volgens mij hebben die lui een doodswens.. Nonchalant als dat ze zijn, liepen ze op hun dooie akkertje de weg af en konden wij onze weg weer vervolgen. Ze haalden nog net niet hun schouders op! 

Dat de dagen weer langer beginnen te worden, doet ons ook erg veel deugd. Momenteel is de zon pas om 15.15uur helemaal weg, wat voorheen rond de Noordkaap al om 13.15uur was! Ondertussen kregen we via de grote whatsapp-groep een bericht dat de hoofdweg naar Borgvattnet één grote ijsbaan was en amper tot niet te rijden was. Zo waren er al een aantal auto’s afgegleden, waarvan één op een sleepwagen moest wachten en zelfs heeft één een 360 gedraaid! Dit vonden we niet heel relaxt klinken en zijn we een alternatieve route gaan zoeken. 

Uit het niks gingen we, op een 80-weg, weer met zijn allen in de remmen. Een oude gehaktballen-vouwer had zijn auto stilgezet en begon met zijn hoofd en handen uit het raam te zwaaien. De Brownies bleken hun Zweedse voorganger te hebben geïrriteerd met hun grootlicht. Nou.. zeg dat dan gewoon even! 

De temperatuur klom langzaam omhoog, raakte op gegeven moment het 0-punt en is het dus tegen dooien aan. Doordat overdag de sneeuw dooit en dit ’s nachts weer bevriest, waren de wegen veranderd in extreem gladde wegen! Dit was vele malen gladder dan de voorgaande ijswegen, doordat die continue bevroren en door rijden bekrast en ruw waren. 

Doordat wij navigeerden via een alternatieve route, reden we een bos in waar de ijzige sneeuwlaag steeds groter werd. Zo groot dat de Lupo vast zat.. Kut! Edwin stapte uit om aan de voorkant te gaan duwen en Robbin probeerde met de auto in zijn achteruit de auto uit de ellende te trekken. Uiteindelijk schoot de auto los, samen met de bodemplaat en stuk bumper! De bodemplaat fungeerde namelijk als grote sneeuwschep, waardoor het achteruit rijden zo lastig was.. Oeps..! 

Wij eenmaal gekeerd, moesten de andere 4 auto’s uit onze groep ook nog draaien op de soort T-splitsing, via het steeds dieper wordende, ijzige sneeuw door middel van vooruit inprikken en achteruit weer weg. En gelukkig gaan theorie en praktijk zelden samen; dus ook de Dutchies hadden zich vast gereden, welke met een flinke set in de rug weer weg konden. Hier bleef het niet bij, want bij de Brownies gebeurde precies hetzelfde! Maar dankzij goed coördineer-werk van de Klaaikluten ging het toch best aardig. Nog even met zijn allen op de foto in het donkere bos en weer door! 

Vervolgens stuurde we weer zo’n mega gladde bosweg op. De weg was dus bedekt met zeker 5cm HEEL GLAD ijs.. met 3 handen aan het en rustig aan doen zijn we het grootste deel doorgekomen.. Evengoed glibberde de auto alle kanten op, dus continue corrigeren! Heel arelaxt! 

Om nog even de spanning op te voeren, verloren wij bij een flinke ijsheuvel veel snelheid en kwamen tot stilstand.. KUUUTT…! Enkel met hand- en voetrem bleven we hangen, dus Robbin MOEST achter het stuur blijven zitten. Gelukkig kwamen onze helden, de Klaaikluten, ons weer glibberend en glijend, lopend te hulp schieten (welke de heuvel wel hadden gered). Zij hadden een idee; de Lupo een klein stukje acheruit laten glijden richting de berm, want in de berm kan je grip pakken. Vervolgens is Edwin samen met de Klaaikluten naar de zijkant van de auto geglibberd om vanuit de berm te kunnen duwen. Met enkel koppeling en twee man duwend, kwam de auto evengoed niet van zijn plek.. Onze Friese vrienden hadden nog een idee; sneeuwkettingen! Via de ijsbaan glijend, zijn Edwin en de Kluten van wiel naar wiel gegaan om de sneeuwkettingen te bevestigen. Nu weer met behulp van duwen en de berm kwam de Lupo gelukkig toch van zijn plek en haalde de heuvel, YES! 

Tussendoor waren de andere 3 teams ook sneeuwkettingen gaan omleggen en volgden deze al snel naar de top. Een kilometer verder kwam deze ijsbaan uit op een beter toegankelijke weg. Snel de sneeuwkettingen weer eraf en onze weg vervolgd. 

De laatste kilometers zijn we zonder problemen doorgekomen. 23:40uur in Borgvattnet aangekomen bleken wij zeker niet de laatste teams te zijn. Na ons kwamen nog zeker 6 teams binnen en hoorde we dat ook een aantal teams heel Borgvattnet links hebben laten liggen en elders zijn gaan slapen. Heel verstandig achteraf..