Dag 7: Anticlimax

Route: Honningsvag - Noordkaap

Afstand: 30km

Tijd: -

Daglicht: 10:30 - 13:15

Temperatuur: -4 

Gevoelstemperatuur: -19

Erop of eronder. Dat is de stemming waar iedereen mee opstond. Na het ontbijt gelijk de auto ontdooien, ramen krabben en gaan! De wind was nog flink aanwezig in het lage Honningsvag, maar wie niet waagt, wie niet wint. Op voor de laatste 30km naar de Noordkaap!! 

*Fun-fact: Toen we onze auto deze morgen aantroffen, lag hier de kop en romp van een vis op! Echt een enorm lelijk beest met een grote, ronde ogen en open bek. Volgens ons dachten mensen ons hiermee te vervelen, maar als je iemand blij kan maken met dat lelijke beest.. waren wij het wel! Allemaal even ermee op de foto en zo de sneeuw weer ingesmeten. 

Het eerste obstakel volgde al vrij snel. Namelijk een helling van 9%..! Er kwamen al auto’s terug naar beneden die de klim niet haalde en adviseerde om sneeuwketting te gaan aanbrengen. Dus hop, auto uit, sneeuwkettingen tevoorschijn. Het enige probleem was dat wij, snuggere jopies, nog nooit die dingen hadden kunnen testen en kwamen er zo gauw niet uit hoe dat moest. Door de aanwezige tijdsdruk (om 11uur start konvooi naar de Kaap zelf), hebben we besloten de Lupo vlakbij te parkeren en met anderen mee te rijden. Robbin bij de Brownies, Edwin bij de Dutchies. Deze wisten immers wel hoe de sneeuwkettingen er zo omheen zaten (weliswaar met wat hulp). Met een flinke wapper om de oren en sneeuw door de lucht was het evengoed een hels koud karwij.

De 9%-klim met sneeuwkettingen was goed te doen wanneer rustig gereden werd. Denk hierbij aan snelheden van 30-40km/u. Na de eerste 10 meter waren de Brownies hun sneeuwkettingen al kwijt, oooeps! Foute boel! De auto glipte zo weg met de neus, maar gewoon door gegaan en gewoon gehaald!! We kwamen weer een waanzinnig gaaf landschap tegen. Bovenop de bergen leek het net een wit duinlandschap XL, met links en rechts stuivend sneeuw. Op gegeven moment zagen we de rij auto’s voor de slagbomen staan. YES, WE MADE IT!!! Nu even wachten tot 11uur tot de sneeuwschuiver aan zou komen en ons naar de nog 300m hogere top en einde van de wereld zou leiden. 

Even voor 11uur werden we bijeen geroepen door de crew van de Noordkaap Challenge. Deze hadden ons een boodschap te melden; een sombere boodschap.. Door de extreme weersomstandigheden kwam de sneeuwmaaier NIET naar de top. Door het stuivende sneeuw was het zicht dusdanig slecht dat zelfs de meest ervaren sneeuwmaai-chauffeurs halverwege omdraaide en het niet aandurfde.. Wat een teleurstelling voor ons! Op 13km afstand van de kaap hemzelf, konden we niet verder komen. Toch maar even met zijn allen op de foto bij de slagboom en het verkeersbord, welke aangaf dat het daadwerkelijk om die luttele 13km ging.. Morgen hebben we onze laatste kans.. Hopen dat die storm gaat liggen!

Om toch niet helemaal voor niets de berg opgereden te zijn, waren we met z’n allen naar Skarsvag gereden. Het meest noordelijk gelegen vissersdorp van Noorwegen. Dit dorp was evengoed ook erg tof! Een klein haventje, een pier, 20 huizen en een cafe. Eerst even zo ver mogelijk doorgelopen tot we tot bijna de knieën in de sneeuw stonden. Daar nog wat hele gave foto’s gemaakt en terug richting cafe. Dat het dorpje niet ingesteld is op de spontane massa toeristen (100+ challengers), was goed merkbaar. De arme mevrouw kon niet iedereen koffie en thee bieden en haar man scheen al uren op pad te zijn om koffie en andere supplies te halen. 

Niet veel later kwam zij ons ook vertellen dat we maar weg moesten gaan omdat er een sneeuwstorm vanaf zee aan kwam denderen. En wanneer de wegen dan te gevaarlijk zouden worden, gooien ze daar ook weer slagbomen dicht en kan dus niemand daar weg! Dat is nou precies wat we niet konden gebruiken. 

Terug in Honningsvag zijn we een rondje door het poppige centrum gaan doen, op jacht naar een souveniertje! Het dorp zelf is niet bijzonder groot. De charmes van het dorp zijn dat het in de bergen aan het water ligt. Wat het van de overkant van het water, waar ook ons hostel staat, een prachtig plaatje maakt. 

Eenmaal weer in hostel zaten Robbin en Jaco (Brownies) er flink doorheen. Jaco doordat zijn sneeuwketting het begaven hadden en dus een bijna onbestuurbare auto de berg af moest krijgen en aangezien Robbin bij de Brownies in de auto zat, geldt voor hem hetzelfde. Even heel erg spannend dus! 

Edwin en de Dutchies hadden zich echter nog niet uit het veld laten slaan en vonden dat we die eindstreep moesten halen, de Kaap! Mogen de volgende dag de kans krijgen, zouden we die met beide handen aangrijpen! Wanneer de kaap niet zouden aantikken, zou het aanvoelen alsof we nooit de finish zouden hebben gehaald. 

De avond zijn we weer lekker gaan eten in Honningsvag. Dit keer gingen we beide aan een dikke, vette burger met patat! Heerlijk!