Dag 6: Finding our limits

Route: Inari - Noordkaap (Honningsvag)

Afstand: 410km

Tijd: 5.00 - 15.00

Daglicht: 10.30 - 13.30

Temperatuur: -12 / -5

Yes! Eindelijk gaan we naar de Noordkaap! Om half 5 aan het ontbijt. Gauw de laatste hapjes naar binnen werken om dan eindelijk ons einddoel te gaan bereiken. Met een relatief korte rit voor de boeg hoopten wij om rond 10 uur in de buurt van de Noordkaap te zijn, om dan vervolgens om 11uur met het konvooi de eindstreep te gaan halen…. Tot zo ver de theorie. 

Nu de praktijk: 

Het Finse gedeelte verliep allemaal soepeltjes, enkel wat sneeuwstorm zorgde voor wat slecht zicht. Bij de Noorse grens aangekomen, stond een mede-Challenger stil bij de benzinepomp. Het leek in eerst instantie op gevlokte diesel, maar later bleek het een ander technisch mankement. Ons clubje is te hulp geschoten door middel van het aanbieden van een krik, twee kacheltjes en een rol duct-tape. Omdat we verder niks voor de beste mensen konden betekenen, zijn wij verder gereden en was het voor hun op de wegenwacht wachten geblazen. 

Wij onze weg weer vervolgen, waarbij ondertussen de wind bleef aansterken. In Noorwegen was de sneeuw erg droog, waardoor sneeuw langs de wegen als een gek overal heen waait en opstuift. Met als gevolg dat het zicht drastisch verminderde. Soms waren we blij dat we 2-3 meter voor ons konden kijken.. 

Dat het slechte zicht niet alleen voor ons voor problemen zorgde, werd al gauw duidelijk toen even later een 3FM-crew auto van de weg geraakt was. Deze kwamen wij even later tegen, ze stonden een meter lager, vast tegen een klein boompje. De bestuurder is vervolgens naar het ziekenhuis gebracht omdat deze last van zijn arm had. Alles bleek achteraf mee te vallen. Even later kregen we bericht via de grote groepsapp dat de volgende auto stil stond.

Ook een moment later kwam het bericht van team ‘Miles Ahead’, welke eerder bij ons in het clubje waren opgenomen, dat zij langs de weg geraakt waren.. Dus onze club had bedacht dat wij bij hun zouden stoppen om ze te gaan helpen. Daar aangekomen Miles Ahead echt goed vast te staan! Beide wielen aan de rechter kant van de auto zaten vast in het zachte sneeuw en de linker voorband was lek. Ondertussen hadden ze uiteraard al een sleepauto gebeld, welke naar ze toe zou komen. Voor de sleepauto er was, wat 2 uur heeft geduurd, hebben we eerst hun lekke band vervangen en wat pogingen gedaan de auto uit de greppel te krijgen met behulp van sleepkabels etc. Echter werkte dit averechts en werkte we de auto nog dieper de sneeuw in.. Gelukkig was het voor de sleepauto uiteindelijk een kleine moeite. Het is immers z’n werk! 

De organisatie vermelde dat enkele sneeuwstormen over het land heen trokken, wat wij dus al ondervonden hadden! Het volgende stuk van de route was echt erg ‘spooky’; Donkere wolken kleurde de lucht bijna zwart, de zee was erg donker, daarnaast de enorme zwarte rotsen en bergen bedekt in sneeuw, de wegen op zijn plaats weer vol met sneeuw en ijs en daarbovenop de storm die stuifsneeuw de weg over blies zodat het zicht soms niet meer dan enkele meters werd. We waren nu echt genoodzaakt om rustig en met volle focus te rijden. Door de harde wind werd de achterkant van de auto af en toe zelfs uit het spoor geblazen. 

Heel wat kilometers verderop zagen we een hele rits auto’s voor een slagboom staan. Wat bleek nou? De wegen verderop waren door de extreme weersomstandigheden afgesloten, dus het werd opnieuw wachten geblazen. (In Noorwegen worden hele wegen afgesloten wanneer deze echt te gevaarlijk worden!). Deze wegen zijn dan alleen te betreden in een colonne, welke door een sneeuwschuiver geleid werd. Dus op moment dat de sneeuwschuiver bij ons was, ging de slagboom open en mochten een hele stoet auto’s de schuiver volgen richting Honningsvag. Dat we achter de sneeuwschuiver aan reden, betekende echter niet dat het makkelijk rijden was. Het werd nu snel donker en de maximum snelheid lag rond de 30-40 en omdat we op open hoogte reden, zagen we geen hand voor ogen door de stuifsneeuw en werd ook de auto vaak bijna de weg afgeblazen. Gelukkig ligt er een tunnel van het vaste land van Noorwegen naar het eiland waar Honningsvag en de Noordkaap zich bevinden. Even over een schone weg en zonder extreme weersomstandigheden rijden.. Funfact over de tunnel: het diepste punt ligt 212m onder de zeespiegel en zelfs daar is internet-bereik! Aan het einde van de tunnel gelijk weer 3 handen aan het stuur, want de wind wou ons gelijk weer weg doen waaien! 

Eindelijk, Honningsvag! Na een helse rit door de heksenketel van Noorwegen waren we rond 15 uur toch echt in de grootste plaats van het eiland. Het halen van deze plaats was toch echt grensverleggend qua stuurkunsten. 

Aangezien de colonnes naar de Noordkaap zelf maar 2 maal daags vertrekken (11 en 12 uur), hadden we vandaag geen tijd meer om hier naartoe te komen. Maar achteraf hoorde we dat deze colonnes door het ongelofelijk slecht weer, überhaupt niet vertrokken zijn. De geruchten gaan ook dat morgen de kans niet heel groot is dat deze vertrekken, afhankelijk van het weer de komende nacht. De wind moet gaan liggen en de sneeuw even stoppen.. Laten we hopen!

’S avonds zijn we Honningsvag even in gegaan om een hapje te eten. Daar had Edwin lekker een rendier-stoofpotje genomen en Robbin de Noorse delicatesse ‘Spareribs’!